Liefste Bertje,
ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen bij jou, ik kan een boek schrijven over je.
Je kwam van zover.
Je had letterlijk in de hel geleefd samen met je grote vriend en broer Mobi.
Ik had de eer jullie op te vangen.
Het eerste half jaar durfde je niet onder het bed vandaan te komen.
Je was zo bang, zo getraumatiseerd.
Je geloofde niet meer in de goedheid van de mens.
Je broertje wel, hij snapte eerder dat het ok was bij mij, waardoor je je alleen maar eenzamer voelde in je angst.
Mobi ging op stap en jij bleef bang achter, onder het bed.
Het was een lange weg voor je.
Uiteindelijk ging je op jouw tempo mij langzaam vertrouwen.
Je kwam onder het bed vandaan, lange tijd later vond je een andere plek in het huis als favoriete plekje, het bed was alleen nog voor noodgevallen, als er vreemde mensen kwamen.
In telegram-stijl, stap voor stap bouwde je het vertrouwen op, wél met voorzichtigheid.
En je veroverde mijn hart.
Al vanaf de eerste dag, maar je intense liefde was zo voelbaar ondanks de ingebouwde afstand.
Maar stukje voor stukje gaf je meer en meer van jezelf.
Elke dag kwam je op het aanrecht zitten, terwijl ik aan het schoonmaken was.
Kwam ik dichtbij, kreeg ik een intense knuffel.
Vaak kwam ik expres even dichtbij lieve Bertje…
Ik mocht je sinds kort even optillen, maar niet te lang, dan verkrampte je.
Steeds kreeg ik weer een extra kadootje van je, vanuit je vertrouwen in mij.
En dan die dag dat ook jij niet meer at.
Ik was er zo bang voor geweest Bertje.
Je was de derde op een rij, maar ik wist, nu wordt het echt moeilijk.
Je wilde wel, maar kon het niet.
Ik moest de regie aan je overgeven.
Zo zwaar liefste vriendje…
Je laatste dag gaf je het ‘s morgens vroeg al aan, je gaf het op, je had vrede gevonden in je lot.
Ik niet Bertje, maar ik moest, jij bepaalde het, met respect van mij, in groot verdriet.
En wat er die dag gebeurde zal ik nooit vergeten Bertje.
Ik probeerde ondanks de drukte tijd voor je te maken, maar het was alsof je me mijn werk wilde laten doen.
Alsof je wist dat ik pas later op de dag meer ruimte en rust kon creëren.
En dat moment kwam.
De dag was afgerond, de avond- shift voor de boeg, maar even een rustmoment, buiten.
En daar kwam jij.
Je kwam zelden buiten, maar nu wel.
Met gebogen hoofdje, zoekende.
Toen ik naar je toe kwam miauwde je luid, bolde je je rug, dat laatste deed je altijd als je wilde dat ik je optilde.
Je miauw was een noodkreet.
Ik wist direct dat het mis ging met je, je was stervende.
Ik nam je in mijn armen en je liet je rustig meenemen naar de woonkamer, waar je favoriete mandje stond.
Ik legde je neer, maar je besloot dat je dat niet wilde.
Weer nam ik je in mijn armen (foto).
Ik was bang dat je zou verkrampen, maar het tegendeel was waar, je kroop dicht tegen me aan, ik voelde je kleine lijfje, alsof je in me wilde kruipen.
Wiegend praatte ik met je, en je ontspande je volkomen.
Voor de eerste keer.
En de laatste keer.
Je stierf in mijn armen.
Nooit had ik verwacht dat dit moment zou komen liefste vriendje.
Mijn hart brak, maar tegelijkertijd was het zo’n bijzonder moment.
Dankjewel lieve Bertje, voor het bijzondere vertrouwen in mij.
Weer laat je mijn tranen rollen.
Nooit had ik verwacht dat dit op je bucketlist stond.
Ik voel me zo vereerd, ondanks het verdriet en het enorme gemis.
Het aanrecht is leeg zonder jou, maar Bertje, je hebt me precies laten voelen waarom ik dit werk doe…
Ik zal je nooit vergeten.
Je bent nu veilig bij je broer, je vriendje Maxi blijft nog even bij mij.
Ik beloof je dat ik goed op hem pas.
Rust zacht liefste vriend.
Het verhaal van Bert
sinds januari 2017 bewoner van de 8e Hemel
Bertje woonde met zijn broertje Mobi (beide geboren in 2000) al lange tijd in het asiel. Ze waren uit huis gehaald i.v.m. zware verwaarlozing en mishandeling. De lieverds kregen na een lange asiel-periode in september 2018 een 2e kans in de 8e Hemel. Eindelijk een thuis vol liefde én vrijheid!
Een lange periode zat het onafscheidelijke stel angstig weggekropen onder het bed. Heel langzaam kregen ze vertrouwen en gingen de broers op verkenningstocht. Ieder op zijn eigen manier. Bert is dol op eten met knuffels van Hanna als toetje. Vreemden zijn te spannend voor hem.
Zijn stoere broer Mobi werd vriendjes met iedereen die hem maar wat lekkers wilde geven. Helaas is Mobi in april 2019 overleden.
Hoe het verder ging
Als een echte senior krijgt Bert wat last van ouderdom kwaaltjes. Deze zijn goed te verzorgen. Het bed blijft een veilige verstopplek voor Bert als er vreemden zijn in de 8e hemel, maar als het rustig is, is Hanna zijn grootste (knuffel)-vriendin. (juli 2020)